عباسعلی صناعی، شاعر سهروفیروزانی

شادروان عباسعلی صناعی سهروفیروزانی فرزند ابراهیم، از ایام جوانی به شغل سنگ تراشی روزگار می گذرانید و علی رغم سنی بالغ بر هفتاد سال و ناراحتی جسمانی همچنان به کمک نیروی اراده و پشتکار بر سنگ خارا و سخت، نقوش ماندگار می آفرید. و لحظه ای از عمر گرانمایه خود را به غفلت نمی گذراند.

او دارای طبع شعر بود و دفتری نیز در این خصوص منتشر کرده است. مرحوم صناعی در تابستان 82 به دنبال حادثه ای غیر مترقبه دچار سوختگی شد و به جهان گذران بدرود گفت.

وی چندی قبل از فوت، قطعه زیر را حسب الحال خویش سرود:

 

در طفولیت به مکتب خانه سرگردان شدم

                                     داخـــل صدها نفــر اطفـال بی سامان شدم

اکثرا وقت معلــم در زراعـت می گذشت

                                     سال ها مشغول درس و خواندن قرآن شدم

در بهــار نـوجوانـی سخت بـودم بی سواد

                                      در کفــم پیـدا نمــی گردیــد پـول یـــک مداد

مردوزن درتنگدستی حاصل ازسن خوارگی

                                       در صفــاهان صفـر بــودی وضع وحال اقتصاد

بر دلــــم بسیــار شـوق خواندن اشعار بود

                                       از کتــــاب و دفتــــر و استـاد کــارم زار بــود

بر زمیـن هـر جا بدیدم خط و کاغذ پـاره ای

                                         چــون شفــای درد مـن در طبله عطار بود

می سرودم گاهگاهی پیش خود اشعارناب

                                         گاه گاهی می سرودم نغمه های ناصواب

طبع من الهام شعر از سعدی و حافظ گرفت

                                 می سرودم شعر ها چون مشک و کافور و گلاب

در جوانی سال ها پولی به جیب من نبود

                                          نا تـوان بـودم ولیـکن کس طبیب من نبود

با وجــود بــــی سوادی و فقیـری در جهان

                                       در سرود و شعر خوانی کس رقیب من نبود

در بهــــار زنـــدگی مشمـول بیـکاری شدم

                                         در معادن سال ها مشغول حجاری شدم

ناگهان سیـــل زن و فـرزنـــد دورم را گــرفت

                                           ســــال ها آلـــوده انــــواع بیـماری شدم

باز از شعر و ادب هرگـــــز دلـــم غـافـل نشد

                                            در طـــریق تـرک آن هرگز دلم مایل نشد

می سرودم روز و شب اشعار همچون آفتاب

                                        باز طبعم آنچه من می خواستم کامل نشد

روز تا شب سال ها مشغول حجاری شدم

                                             گــــاه گــــه آلــوده انــواع بیـماری شدم

دخل اندک هم نمی دادی کفاف خرج من

                                           گاه گاهی شامل قرض و بدهکاری شدم

صد هزاران آرزویم سال ها ماندی به دل

                                              پیــش فــرزند و عیالم گاه گردیدم خجل

هیچ گه از شادی دوران لبم خندان نبود

                                               کی توانستـــم بــر آرم پــای آمالم زگل

حق من خوردند و مردند از تقاص روزگار

                                                درد من درمان نشد از انتقام و انتظـار

جسمشان از بیخودی در خاک و گل آلوده شد

                                               بی امان رفتند و از آنها نماندی جز غبار

هیچ میراثی به من از هیچ کس عائد نشد

                                             هیچ کس از مرحمت در کار من وارد نشد

حالتم در زحمت و در تنگدستی می گذشت

                                               کار و بارم از گرفتاری دمـی فاقــد نشــد

شد میسر از طریق جهـــد خـــط بنـــوشتنـم

                                                وز ره لـطف و صفــا اشعــار نیکو گفتنم

گاه بر تن جامه ای می داشتم از جنس خود

                                                 گاه گاهی وصله ها می بود بر پیراهنم

اینک ار هفتاد و یک لختی فزون شد سال من

                                                  بر نیامــــد در جوانــی اندکی آمال من

خویشتن هستم مریض و همسرم باشد مریض

                                         روز و شب پیرانه سر باشد همین اشکال من

ای صناعی هر که خواند سرگذشت این حقیر

                                               گر گدا یا بی نیاز و یـــا کـه شاه و یا وزیر

از خدا خواهد اگر رحمت کنـــد این بنـــده را

                                                خــالقــش یاری کنــد از شر اشرار شریر

ایثارگران

بدیهی است شهدای سهروفیروزان منحصر به قشر و طبقه خاص نبودند، در این قیام دینی و ملی کلیه اقشار اعم از زن و مرد، پیر و جوان، کم سواد و دانشجو، کارگر و کارمند شرکت داشتند و لذا مطالعه زندگی آنان که توانستند از جان بگذرند و خالصانه با خدای خویش به معامله بپردازند، برای همگان درس های آموزنده ای در بر دارد و لازم است زندگی نامه تک تک این ایثارگران به تمام معنا در کتابی اختصاصی تدوین گردد.

علی ایحال این سایت را با ذکر یادمان آنها عطرآگین کرده ایم و به روح بزرگشان تقدیم می داریم.

مشخصات شهدای سهروفیروزان که در زادگاه خویش آرمیده اند، در قسمت شهدای سهروفیروزان این سایت موجود است.

سهروفیروزان در آستانه تحول

سهروفیروزان با تکیه بر توانمندی های بالقوه و بالفعل خود در کلیه ابعاد بالاخص نیروی انسانی متعهد و تحصیل کرده، در صدد است بار دیگر جایگاه فراموش شده خود را در تاریخ باز یابد. مشکلات و محدودیت ها و تنگ نظری ها را در هم نوردد و آنچنان نظام شهری ایجاد نماید که دیگر حوادث زمانه را یارای افت و اضمحلالی در آن نباشد و این ممکن نیست مگر آنکه با کمک عقل جمعی و با استفاده از نظرات کارشناسانی که خود بالقوه داراست، آن را عملی سازد. در این راه خیزهای بایسته را برداشته و تقریبا زیرساخت های لازم را از هر جهت فراهم آورده و اگرچه در درون بر همت و تلاش ساکنانش که چنین اراده کرده اند استوار است و سپس به امید مهاجرانش که آنچنان به زادگاه خود عشق می ورزند و در هر فرصتی با گرد آمدن در خانه پدری خویش آن را از فراموشی در می آورند متکی است، اما همت دولتمردان را نیز از بیرون می طلبد که به یاریش برخیزند و سرمایه ها را به گونه ای در آن هدایت کنند تا بتواند اراضی حاصلخیزش را حفظ کند و ضلع شرقی زیبایش را در ساحل زاینده رود با بیشه زارهای جاذب، حافظ محیط زیست و جلب توریست قرار دهد و این روستای کبیر کنونی که از هر لحاظی مستعد تبدیل شدن به شهری خود کفا و تولیدی در فرداست و هم اینک در دل لنجان به واسطه گذشته دیرین و آثار تاریخی و همچنین جاذبه های طبیعی چون ساحل، کوه، رود، مزارع و بیشه زارها که مانند دری گران بها می درخشد و می تواند راهی میان بر به سوی شهرستان های مبارکه و لنجان باشد، استعداد تبدیل شدن به محل تولیدات لبنی، بسته بندی کالا های مختلف با توجه به شهرک های صنعتی اطراف، مرکز ای تی و تولیدات نرم افزاری در استان، محل تولید اقسام فرآورده های برنجی شامل کیک و کلوچه و دیگر فرآورده های صنعتی شود و چنانچه شانس یارای آن باشد از یک دانشکده هنر نیز برخوردار گردد و سپس گام های بعدی را به سوی پیشرفت و توسعه برداشته، جایگاه درخوری در سطح محلی و ملی یابد که زیبنده آن است.

سهروفیروزان در دوران انقلاب

آغاز جرقه های انقلاب اسلامی از شهر های بزرگ بود و به تدریج شهر های کوچکتر و سپس روستاها را نیز در برگرفت. سهروفیروزان نیز در این حرکت همراه شد

و آهسته آهسته تا بدانجا عمق گرفت و پیش رفت که در دهه پس از انقلاب اسلامی با تقدیم بیش از 75 شهید، 8 مفقودالاثر، 14 اسیر و 26 معلول و جانباز و کوهی از همیاری و مساعدت در طی جنگ تحمیلی و دیگر صحنه ها آنچنان حماسه ای از دلیری و عشق به دین و سرزمین آفرید که از مناطق خاص در سرزمین ایران شد و به همین مناسبت و به موجب نامه شماره 20919/ج در تاریخ 20/11/1368 از سوی جهاد سازندگی استان اصفهان به عنوان روستای نمونه استان تعیین و معرفی گردید و این در حالی است که کمتر خانواده و یا فامیلی در سهروفیروزان یافت می شود یک تا چند شهید تقدیم باورهای دینی و سرزمین آبا و اجدادی خویش ننموده باشد. 

   

برگرفته از: http://sohrofirozan.mihanblog.com/