عباسعلی صناعی، شاعر سهروفیروزانی
شادروان عباسعلی صناعی سهروفیروزانی فرزند ابراهیم، از ایام جوانی به شغل سنگ تراشی روزگار می گذرانید و علی رغم سنی بالغ بر هفتاد سال و ناراحتی جسمانی همچنان به کمک نیروی اراده و پشتکار بر سنگ خارا و سخت، نقوش ماندگار می آفرید. و لحظه ای از عمر گرانمایه خود را به غفلت نمی گذراند.
او دارای طبع شعر بود و دفتری نیز در این خصوص منتشر کرده است. مرحوم صناعی در تابستان 82 به دنبال حادثه ای غیر مترقبه دچار سوختگی شد و به جهان گذران بدرود گفت.
وی چندی قبل از فوت، قطعه زیر را حسب الحال خویش سرود:
در طفولیت به مکتب خانه سرگردان شدم
داخـــل صدها نفــر اطفـال بی سامان شدم
اکثرا وقت معلــم در زراعـت می گذشت
سال ها مشغول درس و خواندن قرآن شدم
در بهــار نـوجوانـی سخت بـودم بی سواد
در کفــم پیـدا نمــی گردیــد پـول یـــک مداد
مردوزن درتنگدستی حاصل ازسن خوارگی
در صفــاهان صفـر بــودی وضع وحال اقتصاد
بر دلــــم بسیــار شـوق خواندن اشعار بود
از کتــــاب و دفتــــر و استـاد کــارم زار بــود
بر زمیـن هـر جا بدیدم خط و کاغذ پـاره ای
چــون شفــای درد مـن در طبله عطار بود
می سرودم گاهگاهی پیش خود اشعارناب
گاه گاهی می سرودم نغمه های ناصواب
طبع من الهام شعر از سعدی و حافظ گرفت
می سرودم شعر ها چون مشک و کافور و گلاب
در جوانی سال ها پولی به جیب من نبود
نا تـوان بـودم ولیـکن کس طبیب من نبود
با وجــود بــــی سوادی و فقیـری در جهان
در سرود و شعر خوانی کس رقیب من نبود
در بهــــار زنـــدگی مشمـول بیـکاری شدم
در معادن سال ها مشغول حجاری شدم
ناگهان سیـــل زن و فـرزنـــد دورم را گــرفت
ســــال ها آلـــوده انــــواع بیـماری شدم
باز از شعر و ادب هرگـــــز دلـــم غـافـل نشد
در طـــریق تـرک آن هرگز دلم مایل نشد
می سرودم روز و شب اشعار همچون آفتاب
باز طبعم آنچه من می خواستم کامل نشد
روز تا شب سال ها مشغول حجاری شدم
گــــاه گــــه آلــوده انــواع بیـماری شدم
دخل اندک هم نمی دادی کفاف خرج من
گاه گاهی شامل قرض و بدهکاری شدم
صد هزاران آرزویم سال ها ماندی به دل
پیــش فــرزند و عیالم گاه گردیدم خجل
هیچ گه از شادی دوران لبم خندان نبود
کی توانستـــم بــر آرم پــای آمالم زگل
حق من خوردند و مردند از تقاص روزگار
درد من درمان نشد از انتقام و انتظـار
جسمشان از بیخودی در خاک و گل آلوده شد
بی امان رفتند و از آنها نماندی جز غبار
هیچ میراثی به من از هیچ کس عائد نشد
هیچ کس از مرحمت در کار من وارد نشد
حالتم در زحمت و در تنگدستی می گذشت
کار و بارم از گرفتاری دمـی فاقــد نشــد
شد میسر از طریق جهـــد خـــط بنـــوشتنـم
وز ره لـطف و صفــا اشعــار نیکو گفتنم
گاه بر تن جامه ای می داشتم از جنس خود
گاه گاهی وصله ها می بود بر پیراهنم
اینک ار هفتاد و یک لختی فزون شد سال من
بر نیامــــد در جوانــی اندکی آمال من
خویشتن هستم مریض و همسرم باشد مریض
روز و شب پیرانه سر باشد همین اشکال من
ای صناعی هر که خواند سرگذشت این حقیر
گر گدا یا بی نیاز و یـــا کـه شاه و یا وزیر
از خدا خواهد اگر رحمت کنـــد این بنـــده را
خــالقــش یاری کنــد از شر اشرار شریر
